Victor is een goedgebekte, intelligente man van in de zestig. Op een bankje in het park houdt hij een monoloog over de lente. Hij vindt alles nutteloos. Zelfs vogels irriteren hem. Hij heeft geen vrolijke kijk op het leven.

Hij houdt dezelfde monoloog tegen een vrouw die naast hem komt zitten. Hij beklaagt zich over zijn echtgenote, die zij toevallig blijkt te zijn. Het parkje blijkt zijn eigen tuin.

Victor is in de war. Hij weet het zelf, maar probeert het te verbergen. Taal heeft hem altijd gefascineerd, maar de taal glipt hem nu door de vingers. Hij probeert met alle macht de woorden vast te houden.

Buurvrouw Eva, zijn vrouw Charlotte en dochter Julia zijn de toehoorders. Charlotte wordt bij tijd en wijle gek van haar man, Julia wil haar vader graag helpen. Eva ziet in Victor een mogelijke vervanger van haar overleden echtgenoot.