Op de dag voor de begrafenis van Vi komen haar dochters Mary, Theresa en Catherine bij elkaar in het ouderlijk huis, samen met Theresa’s (tweede) man Frank en Mary’s minnaar Mike. Theresa runt samen met Frank een handel in gezondheidsvoedsel. Omdat ze het dichtst in de buurt van Vi woont, is het grootste deel van de zorg op haar schouders gekomen. Dat frustreert haar mateloos, maar tegelijkertijd kan ze niet anders dan steeds de leiding nemen bij alles wat geregeld moet worden. Frank realiseert zich dat de handel in gezondheidsvoedsel niet is wat hij de rest van zijn leven wil doen – hij heeft het gevoel dat hij mensen belazert waar ze bijstaan. Mary is arts, evenals Mike, wiens vrouw ME heeft. Mary’s carrière is haar veel waard, maar ze wordt ouder en voelt de biologische klok tikken. Ze denkt dat ze zwanger is, maar Mike vertelt haar dat hij zich een aantal jaren geleden heeft laten steriliseren. Catherine de jongste, winkelt, rookt joints, drinkt whisky en kan niet tegen alleen zijn. Haar vriend verbreekt, de dag voor Vi’s begrafenis, hun relatie.

Het is onvermijdelijk dat deze vijf mensen, emotioneel uit hun evenwicht en noodgedwongen in hetzelfde huis bij elkaar, geconfronteerd worden met de demonen uit hun verleden. De relaties tussen de moeder en haar dochters en tussen de dochters onderling worden vooral bepaald door twee elementen: schuld en herinnering. Ze hebben allemaal de neiging een ander de schuld te geven, of verantwoordelijk te houden voor hun eigen ongeluk. Het laatste wat Vi nog doet is Mary het belang van vergeving laten zien, de vrijheid die vergeving schenkt, niet alleen aan degene die vergiffenis krijgt, maar ook aan degene die vergeeft.

Is dit nu een leuk stuk? Ja, want de Engelse schrijfster Shelagh Stephenson heeft een vinnige, snelle dialoog in de vingers, waarin de geestigheden over elkaar heen buitelen. Bovendien is de toon in ‘Het geheugen van water’ erg licht; en als de twee keurige dames de joint van hun wilde zus aanpakken, slaan ze wel erg uitbundig aan het dollen. Als actrice sleet Shelagh Stephenson tien ‘ongelukkige en nutteloze jaren’ voordat ze zichzelf beloofde alleen nog maar te doen wat ze altijd had gewild: schrijven. Ze hield voet bij stuk, al werd ze ‘armer dan een kerkrat’. En wéér bleef jarenlang het succes uit. Tot ze plotseling doorbrak met ‘Het geheugen van water’. Maar als de BBC in haar eerste jaren als schrijfster-in-de-dop niet zo nu en dan een hoorspel van haar had uitgezonden, had ze het nooit gered.

Kees Keemink, regisseur